تائیه ابن عامر

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] تائیه ابن عامر (یا ذات الانوار)، قصیده ای عرفانی به عربی سروده ابوالفضل عزالدین عامربن عامر بصری، حکیم و عارف و ادیب قرن هشتم است.
ابن عامرِبصری قصیده تائیه را به خواهش برخی دوستانش، برای توضیح معانی تائیه ابن فارِض همراه با اضافات و مضامین جدیدی در باره معرفت روح و نَفس ناطقه و مبدأ و معاد سرود.

زمان و تعداد ابیات
در سال سرودن تائیه و تعداد ابیات آن اختلاف هست.
به نظر کامل مصطفی شیبی، سال نظم قصیده ۷۰۵ و تعداد ابیات آن ۵۰۷ است.

محتوا و اجزاء
تائیه ابن عامر، سیزده بند دارد که شامل دوازده نور یا اشاره و یک لمعه است.
قسم لمعه، از انوار آن جداست و در باره احوال شاعر است.

← معارف
...

پیشنهاد کاربران

بپرس